Rozdział 1

Mimo wyjątkowo później pory, Waves nadal tkwił w teatrze i w po raz setny powtarzał układ. Aby dostać rolę w najnowszej odsłonie Aladyna, musiał wykonać go perfekcyjnie. Zależało mu na tym jak na niczym innym, to był jego cel i on zamierzał go osiągnąć.

Chłopak jeszcze raz wziął głęboki wdech po czym powtórzył najtrudniejszą część choreografii. Nagle, w połowie obrotu, stracił równowagę i z hukiem padł na drewniane deski obijając sobie czaszkę. Jęknął cicho i z trudem usiadł, z tyłu podpierając się jedną ręką. Drugą przeczesał sięgające do połowy szyi brązowe włosy, sprawdzając czy nie rozciął sobie skóry.

─ Niezła wywrotka─ odezwał się dyrektor teatru wchodząc na scenę. Widząc go, Waves podniósł się gwałtownie. Jednak szybko tego pożałował kiedy ból w tylnej części czaszki znów dał o sobie znać.

─ Dobry wieczór, proszę pana.

Dyrektor spojrzał na chłopaka z uśmiechem po czym wsadził ręce do kieszeni spodni i zaczął się wpatrywać w jakiś punkt wysoko na widowni.

─ Wiesz─ odezwał się w końcu nie patrząc na Waves ’a. – tak sobie ostatnio myślałem─ jesteś młody zdolny, występujesz w musicalach od wielu lat…

─ Od jedenastu. – Mężczyzna posłał mu pytające spojrzenie. – Tańczę tutaj już jedenaście lat. Zacząłem gdy miałem dziewięć lat, proszę pana. – wyjaśnił wpatrując się w czubki swoich butów. Dyrektor roześmiał się głośno po czym podszedł do niego i poklepał go po ramieniu.

─ Sam widzisz ile masz doświadczenia. Właśnie dlatego mam dla ciebie wyjątkowe zadanie. – Waves przełknął ślinę i odwrócił wzrok starając się uniknąć spojrzenia szefa.

─ To zaszczyt…

─ Chce żebyś był w grupie tancerz, którzy zaczną występować w teatrze w Magix – powiedział dyrektor uśmiechając się szeroko. Jego oczy błyszczały wesoło zza okularów połówek.

─ W Magix? – wydukał Waves mając nadzieje, że się przesłyszał.

─ Tak, w Magix! – Mężczyzna klasnął w ręce i obrócił się tyłem do tancerza. – Już od pewnego czasu te trzy wielkie kompanie zarządzające większością naszych brodwayowskich teatrów chciały coś tam zorganizować, ale dopiero niedawno udało im się dojść do porozumienia i załatwić odpowiedni budynek.

─ Ale przecież to na innej planecie, w innym wymiarze!

─ I co z tego? Mają już w miarę skompletowaną ekipę tam, na miejscu, ale chcą by pojechało tam też paru aktorów stąd, z Broadwayu, z Nowego Jorku, z Ziemi! Każdy teatr musi wysłać tam przynajmniej jednego aktora stale występującego na jego deskach, a ty nadajesz się idealnie.  Jesteś niesamowitym tancerzem, krytycy wiele razy chwalili twoje występy, nawet jak grałeś drugoplanowe role, a jeszcze do tego – chytry uśmieszek wykwitł na pomarszczonej twarzy dyrektora – jest jeszcze jedna rzecz, która może cię zainteresować.

─ Jaka?

Mężczyzna znów odwrócił się tyłem do chłopaka i zaczął pogwizdywać sobie wesoło. Waves coraz bardziej się niecierpliwił. Już miał się odezwać kiedy dyrektor łaskawie postanowił udzielić mu odpowiedzi.

─ Disney ma swoich szpiegów wszędzie i bardzo szybko dowiedział się o nowy przedsięwzięciu. Zapłacił jakąś niebotyczną sumkę, by pierwszym musicalem wystawianym w nowy teatrze był „Król lew”.

Waves’ owi szczęka opadła. „Król lew” był najbardziej dochodowym i najbardziej obleganym przedstawieniem jakie w tej chwili wystawiano na Broadwayu. Każdy aktor marzył by w nim wystąpić, nawet jeśli miałoby to oznaczać wciśnięcie się w białą papierową sukienkę i tańczenie z ptakami przyczepionymi do głowy.

Waves zagryzł wargę nie do końca wiedząc co powiedzieć. Z jednej strony cieszył się, że został wyróżniony przez samego dyrektora, ale jednocześnie trochę się bał. Owszem był czarodziejem, potrafił posługiwać się magią jednak pamiętał jakim zdenerwowaniem reagowali kiedyś jego rodzice na choćby małą wzmianką o „tamtym” świecie. Nigdy nie odkrył dlaczego nie chcieli rozmawiać o Magix, nie zdążył ich o to zapytać.

─ To co? Zgadzasz się? – Z zamyślenia wyrwał go głos dyrektora. Chłopak zmarszczył czoło analizując wszystkie za i przeciw. Wiedział, że jest to dla niego wielka szansa, której najprawdopodobniej nigdy więcej nie dostanie. Jego rodzice chcieliby by ją wykorzystał.

─ Do tego słyszałem, że możliwe, że przydzielą ci główną role – dodał mężczyzna widząc, że czarodziej nadal się waha.

To przeważyło szalę. Możliwość zagrania głównego bohatera w tak prestiżowym przedstawieniu jak „Król lew” była największym marzeniem Waves’ a odkąd po raz pierwszy raz przekroczył próg teatru by razem z rodzicami zobaczyć swój pierwszy musical.

─ Oczywiście, proszę pana─ powiedział stając na baczność i salutując.

─ I to rozumiem! – zawołał wesoło dyrektor. – Tylko pospiesz się z pakowaniem, bo za tydzień musisz być na miejscu. – powiedział po czym raźnym krokiem opuścił scenę.

─ Za tydzień? – wyszeptał do siebie chłopak opadając na kolana. – W co ja się wpakowałem.

***

Ogromne krople deszczu stukały głośno w okno, a ciemne, prawie czarne niebo, raz po raz przecinała długa błyskawica. Melodie stała przy oknie w swoim pokoju i z niesmakiem przyglądała się tym nad wyraz denerwującym zjawiskom pogodowym.

─ Moon, zrób coś z tym! – zawołała kiedy głuchy odgłos grzmotu wstrząsnął teoretycznie magiczną szybą. Jej przyjaciółka wzruszyła ramionami po czym podniosła rękę i nie odrywając wzroku od jakiegoś kolorowego pisemka, magicznie zasunęła zasłonę.

Znów huknęło

─ Wiesz dobrze, że nie o to mi chodziło – mruknęła dziewczyna odwracając się do współlokatorki. – Jak ja niby mam wybrać się do Magix.

Melodie lekko podłamana opadła na kanapę.

─ Trzeba było się nie angażować w te całe „musicale”.

─ Potrzebuję kasy, a ty bardzo dobrze zdajesz sobie z tego sprawę – burknęła Mel krzyżując ręce na piersi. Moon wybuchnęła głośnym śmiechem odrzucając do tyłu krótkie blond włosy. Jej przyjaciółka zawsze brała wszystko strasznie dosłownie i miała problem z wyczuciem ironii. Ale jej to nie przeszkadzało, lubiła czasem ją podenerwować.

─ Oj, wiesz, że się z tobą droczę. – Czarodziejka księżyca machnęła ręką. – A zresztą z cukru nie jesteś, nie roztopisz się.

─ No niby tak… ─ Melodie naburmuszyła się jeszcze bardziej. Wyjście gdziekolwiek w taką pogodę nie było jej największym marzenie, ale musiała być na tym przeklętym spotkaniu, a wcześniej chciałaby jeszcze trochę poćwiczyć. Marzyła jej się jakaś nieduża rola drugoplanowa, ale jednak coś więcej niż tylko tło. A do tego potrzebowała ćwiczeń, ćwiczeń i jeszcze raz ćwiczeń. Sala taneczna w Alfei była wiecznie okupowana przez „baletnice”, ich salon prezentował wyjątkowo małe rozmiary, więc zostawał jej jeszcze tylko nowo wyremontowany teatr w którym niedługo miała zacząć występować.

─ Jak chcesz zdążyć na autobus to musisz już wyjść – stwierdziła spokojnie Moon.

Melodie posłała jej zdziwione spojrzenie i niepewnie zerknęła na wiszący na ścianie zegar. Jej przyjaciółka miała racje. Zerwała się na równe nogi, chwyciła swoją torbę i nawet się nie żegnając, wybiegła. Nie zwracając uwagi na deszcz przebiegła przez dziedziniec i w ostatniej chwili złapała autobus.

Dopiero kiedy po dziesięciu minutach morderczego biegu, cała mokra, wpadła do teatru, odetchnęła spokojnie. Tak jak przypuszczała, główna sala do ćwiczeń była zupełnie pusta więc miała jakieś czterdzieści minut tylko dla siebie. Zaklęciem, które podpatrzyła u Moon, wysuszyła sobie włosy i ubranie po czym podjęła mozolne próby zmuszenia sprzęt grający do wydania z siebie jakiegoś dźwięku. Oczywiście jako czarodziejka tańca i rytmu mogła na upartego wyczarować własne głośniki, ale jakoś nie lubiła tego robić. Według niej muzyka miała swoją własną niepowtarzalną magie, której nie należało mieszać z żadną inną. A przynajmniej tak powtarzała jej mama.

─ Co za szmelc – warknęła waląc pięścią w górną pokrywę radia. To, jak na złość, zaszumiało, zaterkotało po czym zgasło definitywnie. Melodie westchnęła żałośnie i z trudem odsunęła całkiem pokaźną wieże od ściany. Następnie zaczęła z coraz bardziej rosnącą irytacją oglądać stos kabli podłączonych do urządzenia.  – Jak się to ustrojstwo resetuje? – zapytała siebie samą próbując sobie przypomnieć coś z technicznego bełkotu jednego z jej przyjaciół, Rayana. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy.

I w tym momencie ktoś wszedł

***

Waves mógł spokojnie uznać, że Magix go nie lubi. Przez pierwszy dwa dni jego pobytu nic tylko lało, grzmiało i błyskało. Zrezygnował więc ze zwiedzania miasta i ograniczył się tylko do zaopatrzenia się w najważniejsze produkty żywnościowe, rozkład jazdy autobusów oraz zorientowanie się jaka dokładnie odległość dzieli jego malutkie mieszkanko i nowy teatr.

Niestety była to odległość dość spora.

Chłopak stał przed ogromnym szklanym wejściem i nie zważając na deszcz przypatrywał się swojemu nowemu miejscu pracy. Nie przypuszczał, że teatr będzie tak duży. Mógł spokojnie obstawiać, że w środku znajdują się co najmniej dziesięć sal tanecznych, a główna scena pomieści prawie tysiąc widzów. Czyli tyle ile mieściły największe teatry na Broadwayu. Dach i boczne ściany budynku wyłożone były jakimś niebieski tworzywem, przez co sprawiały wrażenie jakby falowały. Nad głównym wejściem zamontowano ekran, który miał w przyszłości wyświetlać tytuły musicali.

Waves niepewnie wkroczył do środka. Mijając robotników, którzy nadal wykańczali wnętrze głównego hallu, zszedł schodami do piwnicy i bez trudu znalazł pomieszczenie w którym miało się odbyć spotkanie. Tak jak przypuszczał nikogo jeszcze nie było.

A przynajmniej tak mu się wydawało przez całe pięć sekund. Właśnie po takim czasie jego mózg w końcu zarejestrował parę granatowych tęczówek, które wpatrywały się w niego ze zdumieniem. Pod jedną z pokrytych lustrami ścian, siedziała najwyżej osiemnastoletnia dziewczyna. Sięgające do połowy pleców czarne włosy miała związane w wysoki kucyk, a sądząc po jej dość luźnym ubiorze musiała być jedną z tutejszych tancerek.

─ O, cześć – powiedziała podnosząc się z podłogi i otrzepując się z jakiś niewidzialnych pyłków.

─ Nie chciałem przeszkadzać, nie przypuszczałem, że ktoś tu będzie─ mruknął Waves próbując się wycofać. Dziewczyna tylko machnęła ręką po czym zamaszyście kopnęła stojące obok niej radio.

─ Nie musisz przepraszać, przecież sobie tej sali nie rezerwowałam. – Znów wymierzyła kopniaka, a urządzenie jakoś dziwnie zacharczało. Tancerka popatrzyła na nie zrezygnowanym wzrokiem. – Wiesz może jak uruchomić to ustrojstwo?

─ Na pewno nie waląc w nie z całej siły. – Waves parsknął śmiechem czując jak jego mięśnie powoli się rozluźniają. – O dziwo wiem. To ziemska technologia, mieliśmy taki w pierwszym teatrze w którym występowałem.

Chłopak uklęknął przy radiu i nacisnął parę przycisków. Z rozstawionych w pomieszczeniu głośników rozbrzmiały pierwsze takty jakiejś skocznej melodii. Waves zmarszczył czoło kiedy mimo wielu prób nie udało mu się zidentyfikować utworu

─ Dzięki wielkie. – Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. – A tak w ogóle to jestem Melodie.

─ Waves – odpowiedział wstając. – To skoro już uruchomiłem to ustrojstwo, to może coś byś zatańczyła. W końcu po to tu chyba przyszłaś?

Melodie przewróciła oczami, ale nie protestując wyszła na środek sali. Kiedy zaczęła tańczyć chłopak spokojnie mógł stwierdzić, że była chyba najlepszą tancerką jaką widział. Jej ruchy były płynne i rytmiczne, bez większego problemu łączyła ze sobą wiele różnych tańców, tworząc w ten sposób swój własny niepowtarzalny styl. Widać było, że urodziła się by tańczyć.

─ Niesamowite─ powiedział Waves kiedy dziewczyna skończyła pokaz.

─ Naprawdę tak uważasz. – Dziewczyna spuściła wzrok, a na jej bladych policzkach wykwitł delikatny rumieniec. – To może teraz ty coś mi pokarzesz.

Waves już miał coś odpowiedzieć, ale w tym momencie do pomieszczenia wkroczyło trzech innych aktorów. Nim minęło pięć minut cała sala wypełniła się gwarnymi rozmowami ponad dwustu osób. Wśród artystów byli ludzie w każdym wieku, od kilku dziesięciolatków po dwóch czy trzech aktorów grubo po sześćdziesiątce. W końcu kiedy pojawili się ostatni tancerze do sali w kroczyła pani dyrektor. Była to kobieta niezbyt wysoka o wąskich ustach, wodnisty oczach i szpiczastym nosie. Posiwiałe włosy miała związane w ciasny kok, a swoim przeszywającym wzrokiem dokładnie mierzyła każdego artystę. Za nią szedł jej pomocnik wysoki, patyczkowaty młodzieniec obcięty na „zapałkę” z czarnymi okularami osadzonymi na piegowatym nosie. W rękach niósł ogromny stojak na którym wisiał plakat reklamujący musical „Król Lew”.

─ Cisza! – krzyknęła dyrektorka. Wszyscy momentalnie ucięli wszystkie rozmowy. Kobieta znów potoczyła wzrokiem po zgromadzonych. Waves odruchowo wzdrygnął się kiedy poczuł jej spojrzenie na sobie.

─ I tak ma być – powiedziała wykrzywiając usta w coś co od biedy można było nazwać uśmiechem. – Witam wszystkich na pierwszym oficjalnym zebraniu aktorów, którzy będą występować pod tym dachem. Jest nas ponad dwieście osób więc oszczędzimy sobie ceregieli z poznawaniem każdego, będziecie to robić podczas prób. Nie chcę przeciągać więc od razu przejdę do konkretów. Dokładny grafik prób wisi w korytarzu, zapoznajcie się z nim. Zapewne zorientowaliście się już co będziecie wystawiać podczas oficjalnego otwarcia. – W tym momencie ponad dwieście głów pokiwało twierdząco głowami. Pani dyrektor kontynuowała. – Ponieważ nie mamy czasu by bawić się w przesłuchania, od razu przydzieliliśmy rolę. Każdy dostanie informacje kogo gra, a także scenariusz, do jutra do wieczora na maila. To chyba wszystko. Pamiętajcie, że otwieramy już za trzy miesiące! Koniec spotkania! 

Kobieta klasnęła w ręce, odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem opuściła pomieszczenie. Za nią, z trudem utrzymując równowagę, wyszedł jej zastępca nadal trzymający ogromny plakat.

W sali zawrzało jak w ulu. Wszyscy aktorzy byli zdziwieni tak krótkim okresem do otwarcia. Szczególnie, że musical, który mieli wystawiać, wymagał wielkiego nakładu pracy także ze stronu technicznej. Większość ludzi uważała, że cała magia „Króla Lwa” kryła się właśnie w niesamowitych wręcz kostiumach.

Waves nie znał bliżej nikogo z artystów, więc skierował się do wyjścia. Z trudem przecisnął się przez tłum i już miał wyjść na zewnątrz budynku, kiedy usłyszał jak ktoś go woła. Obrócił się gwałtownie i zobaczył  Melodie biegnącą w jego stronę.

─ Prawie bym zapomniała. – Dziewczyna uśmiechnęła się do niego łagodnie, a w jej dłoni nagle pojawił się nieduży skrawek papieru. – Ogólnie przyjaciółka by mi nie wybaczyła gdybym nie dała ci tego – powiedziała wciskając chłopakowi karteczkę. Był na niej zapisany jej numer.

─ Dzięki – zdołał w końcu wydukać Waves. Lecz Melodie zdążyła już wybiec na zewnątrz i teraz pędziła ulicą próbując schronić się przed deszczem.

A on stał tam jeszcze przez chwilę moknąc. W dłoniach cały czas obracał ten mały kawałek papieru.

***

W miejscu o którym nikt nie wie, jest biblioteka, której nikt nie widział. Tam, na półce, która nie istnieje, stoi książka, której nie ma. Nikt jej nigdy nie czytał, bo nie ma w niej liter.

Ale ta książka jest potężna.

Magiczna.

I bardzo niebezpieczna.